دوشیزه ی اردیبهشت پاییز من لبریز توست
آرامشم پرورده‌ی آغوش حاصلخیز توست
در طالعم جز مهر تو تصویری از آینده نیست
جز لهجه‌ی چشمان تو در من زبانی زنده نیست
مست بهارت می کنی این باغبان خسته را
ازکنج ایوانت نران این قمری وابسته را
من بی گرانشهای تو دریای بی جزر و مدم
حوای رویایم شدی با بوسه ات آدم شدم
من زائر شهر عطش دلداده‌ی دلدادگی
تعمید کن روح مرا، ای چشمه سار سادگی
سوغات من دو پنجره محو نگاه رازقی
یک حنجره آکنده از آواز ناب مشرقی
مست بهارت می کنی این باغبان خسته را
ازکنج ایوانت نران این قمری وابسته را
من بی گرانش های تودریای بی جزر و مدم
حوای رویایم شدی بابوسه ات آدم شدم